Synchronizacja standardowa
Synchronizacja standardowa – konwencja synchronizacji zegarów położonych w różnych miejscach za pomocą wymiany sygnałów. Używana była telegrafistów już w połowie XIX wieku, spopularyzowana została przez Henriego Poincarégo oraz Alberta Einsteina, który zastosował ją do sygnałów świetlnych i uznał jej fundamentalną rolę w szczególnej teorii względności[1]. Z tego względu nazywana jest także synchronizacją Einsteina-Poincarégo[2].
Przypisy
- ↑ A.A. Einstein A.A., Zur Elektrodynamik bewegter Körper, „Annalen der Physik”, 10, 17, 1905, s. 891–921, DOI: 10.1002/andp.19053221004, Bibcode: 1905AnP...322..891E [zarchiwizowane z adresu 2009-12-29] (niem.). (zob. tłumacz. na j. ang.
- ↑ S.B.S.B. Leble S.B.S.B., Teoria Wzlędnosci i Grawitacji, Gdańsk: Politechnika Gdańska, 2006, s. 1 .
- p
- d
- e
| pojęcia podstawowe |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| postulaty |
| ||||||
| przekształcenia współrzędnych |
| ||||||
| zjawiska |
| ||||||
| typy cząstek według prędkości | |||||||
| prędkości nadświetlne | |||||||
| formalizm czasoprzestrzenny |
| ||||||
| dowody doświadczalne |
| ||||||
| dzieje | |||||||
| uczeni |
| ||||||
| powiązane teorie |
|
