Ludovico Scarfiotti

Ludovico Scarfiotti

Scarfiotti w 1966
Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	18 października 1933 Turyn
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1968 Rossfeld
Sukcesy
1963: 24h Le Mans 1963: 12h Sebring
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludovico Scarfiotti (ur. 18 października 1933 w Turynie, zm. 8 czerwca 1968 w Rossfeld) – włoski kierowca wyścigowy, syn współzałożyciela firmy Fiat^[1]. W 1962 zdobył tytuł mistrza Europy w wyścigach górskich, w 1963 wygrał 24h Le Mans, następnie zadebiutował w Formule 1. Wziął udział w 12 Grand Prix, wygrywając jedno z nich. Łącznie zdobył 17 punktów. Zdobył nagrodę dla najlepszego włoskiego kierowcy wyścigowego w latach 1962 oraz 1965^[1].

Samochody sportowe

W październiku 1962 roku Scarfiotti uczestniczył w wyścigu 1000 km Paryża. Zajął w nim trzecie miejsce, wspólnie z Colinem Davisem. Wyścig wygrali bracia Pedro i Ricardo Rodríguezowie^[2]. W czerwcu 1963 roku wspólnie z Lorenzo Bandinim Scarfiotti wygrał wyścig 24h Le Mans (średnia prędkość 189,9 km/h na dystansie 4558 km), dzięki czemu wygrał 20 000 dolarów; było to czwarte zwycięstwo Ferrari w tym wyścigu z rzędu^[3].

W 1965 roku wspólnie z Johnem Surteesem wygrał Ferrari 330 P2 Spyder wyścig 1000 km Nürburgring; kierowcy ci osiągnęli czas 6 godzin, 53 minuty i 5 sekund, co dało średnią prędkość 145,58 km/h^[4]. Rok później Scarfiotti z Bandinim zajęli w tym wyścigu drugie miejsce ze stratą 90 sekund do zwycięzcy. Wyścig wygrali Phil Hill i Joakim Bonnier na Chaparralu napędzanym silnikiem Chevrolet o pojemności 5,4 litra (Ferrari Scarfiottiego i Bandiniego miało silnik o pojemności 2 litrów). Chaparral posiadał automatyczną skrzynię biegów, co nigdy wcześniej nie zdarzyło się w wyścigach w Europie^[5].

Surtees zerwał stosunki z Ferrari po ich decyzji, że w wyścigu 24h Le Mans 1966 zastąpi go Scarfiotti. Włoch został sklasyfikowany w tym wyścigu na 31 pozycji, wycofując się po 123 okrążeniach. W maju 1967 Scarfiotti wspólnie z Mikiem Parkesem ścigał się Ferrari P4 w wyścigu 1000 km Spa. Ukończyli oni ten wyścig okrążenie za zwycięzcami, Jackym Ickxem oraz Richardem Thompsonem^[6].

Scarfiotti brał udział również w takich zawodach jak Canadian-American Challenge Cup (1967^[7]) czy Targa Florio (1968^[8]).

Formuła 1

Pod koniec 1962 roku Enzo Ferrari wyznaczył Scarfiottiego jako kierowcę Ferrari na sezon 1963 wraz z Surteesem, Willym Mairessem, Bandinim i Nino Vaccarellą^[9].

W Formule 1 Scarfiotti zadebiutował w Grand Prix Holandii 1963, który to wyścig ukończył na szóstej pozycji, 2 okrążenia za zwycięzcą, którym był Jim Clark^[10]. W sezonie 1964 wystartował jedynie w Grand Prix Włoch, gdzie był dziewiąty^[11]. W sezonie 1965 wystartował jedynie w niezaliczanym do mistrzostw Grand Prix Syrakuz, gdzie był piąty^[12].

W 1966 roku wygrał Grand Prix Włoch, stając się pierwszym Włochem od 15 lat, który wygrał ten wyścig (osiągnął wtedy rekordową prędkość 220 km/h)^[13]; Scarfiotti został tym samym ostatnim włoskim zwycięzcą Grand Prix Włoch.

W 1967 roku Scarfiotti wystartował w Grand Prix Syrakuz; Ferrari wystawiło wtedy dwa samochody pomimo śmierci Bandiniego w Grand Prix Monako. Tak Scarfiotti, jak i Parkes, startowali Ferrari 312^[14]. Wyścig ten zakończył się niecodziennym wynikiem, ponieważ Scarfiotti i Parkes zremisowali (równocześnie wjechali jako liderzy na metę)^[15].

W sezonie 1968 Scarfiotti dwukrotnie był czwarty, w Hiszpanii i Monako^[16][17].

Śmierć

Ludovico Scarfiotti zmarł w 1968 roku podczas wyścigów górskich na Roßfeldhöhenringstraße w pobliżu Berchtesgaden, w niemieckich Alpach. Był tym samym trzecim kierowcą Formuły 1 zmarłym w 1968 roku, po Jimie Clarku i Mike'u Spence'ie. Scarfiotti rozbił swoje Porsche 910 podczas treningów, kiedy samochód nagle zboczył z toru i zleciał dziesięć metrów w dół, lądując na drzewach. Porsche było zawieszone na drzewach, a Scarfiotti został wyrzucony z kabiny. Znaleziono go ponad 45 metrów dalej. Zmarł w karetce wskutek licznych złamań. Huschke von Hanstein, ówczesny kierownik zespołu Porsche, oświadczył, że nigdy wcześniej, odkąd był związany z Porsche (tj. od 18 lat) nie miał do czynienia ze śmiertelnym wypadkiem. Ślady hamowania o długości 55 metrów mogą wskazywać, że Scarfiottiemu zablokowały się hamulce.

Scarfiotti zostawił żonę – Idę Benignetti, i dwoje dzieci z poprzedniego małżeństwa^[1].

Wyniki w Formule 1

Sukcesy

• 1962 – mistrzostwo Europy w wyścigach górskich
• 1962 – najlepszy włoski kierowca wyścigowy roku
• 1963 – 24h Le Mans
• 1963 – 12h Sebring
• 1965 – 1000 km Nürburgring
• 1965 – najlepszy włoski kierowca wyścigowy roku

Przypisy

Linki zewnętrzne

• DRIVERS: LUDOVICO SCARFIOTTI (ang.)
• Ludovico Scarfiotti (ang.)