Clemente Micara

Clemente Micara

Kardynał biskup
In Domino confido Panu ja ufam
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1879 Frascati
Data i miejsce śmierci	11 marca 1965 Rzym
Miejsce pochówku	Bazylika Santa Maria sopra Minerva
Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania	1951–1965
Proprefekt Kongregacji ds. Obrzędów
Okres sprawowania	1950–1953
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 września 1902
Nominacja biskupia	7 maja 1920
Sakra biskupia	8 sierpnia 1920
Kreacja kardynalska	18 lutego 1946 Pius XII
Kościół tytularny	biskup Velletri e Segni
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Clemente Micara (ur. 24 grudnia 1879 we Frascati, zm. 11 marca 1965 w Rzymie), włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Życiorys

Studiował na kilku uczelniach rzymskich – w seminarium papieskim, na Uniwersytecie Gregoriańskim i Uniwersytecie Laterańskim oraz w Rzymskiej Akademii Duchownej, będącej szkołą dyplomatów watykańskich. Święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1902 w Rzymie. Od 1904 pracował w Sekretariacie Stanu. Pierwszą placówkę dyplomatyczną objął w 1915, został wówczas sekretarzem nuncjatury w Argentynie. Otrzymał w tym okresie tytuł papieskiego tajnego szambelana (1910), potwierdzony w 1914 przez nowego papieża Benedykta XV. W 1915 był audytorem w nuncjaturze w Belgii, w latach 1916-1919 w nuncjaturze w Austrii. W sierpniu 1918 został papieskim prałatem domowym. Od 1919 specjalny wysłannik papieski w Czechosłowacji, w maju 1920 został pierwszym nuncjuszem w Czechosłowacji. Wraz z nominacją na nuncjusza otrzymał arcybiskupstwo tytularne Apamea di Siria, a sakry biskupiej udzielił mu 8 sierpnia 1920 w Rzymie kardynał-sekretarz stanu Pietro Gasparri.

Od marca 1923 był nuncjuszem w Belgii i internuncjuszem w Luksemburgu. W czasie wieloletniej misji pełnił m.in. funkcję nadzwyczajnego papieskiego wysłannika do wręczenia Złotej Róży królowej Belgii Elżbiecie (1923). W czasie okupacji niemieckiej w okresie II wojny światowej rezydował w Rzymie (1940–1944), powrócił do Belgii w 1944. W lutym 1946 papież Pius XII mianował go kardynałem, z tytułem prezbitera Santa Maria sopra Minerva. Już w czerwcu t.r. został podniesiony do godności kardynała biskupa, otrzymał rzymską diecezję podmiejską Velletri, zachowując zarazem dotychczasowy tytuł prezbiterski. W latach 1947-1950 był prefektem watykańskiej Kongregacji ds. Rytów, 1950-1953 prefektem Kongregacji ds. Zakonów (jednocześnie proprefektem Kongregacji ds. Rytów). Od stycznia 1951 wikariusz generalny Rzymu, pełnił równocześnie godność wicedziekana Kolegium Kardynalskiego. Wielokrotnie reprezentował papieża w charakterze legata, m.in. na Narodowym Kongresie Eucharystycznym Francji w Nimes (wrzesień 1951).

Był uczestnikiem konklawe 1958 i 1963. Brał udział w pierwszych sesjach soboru watykańskiego II; końca Soboru nie dożył. Został pochowany w bazylice Santa Maria sopra Minerva.

Bibliografia

• sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-26)].