Niccolò Alberti

Niccolò Alberti
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

1250
Prato

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1321
Awinion

Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania

kwiecień 1313–27 kwietnia 1321

Biskup Spoleto
Okres sprawowania

1 lipca 1299–18 grudnia 1303

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

18 grudnia 1303
Benedykt XI

Kościół tytularny

biskup Ostia e Velletri

Multimedia w Wikimedia Commons

Niccolò Alberti (ur. 1250, zm. 27 kwietnia 1321) − włoski kardynał. Jego nazwisko jest podawane także jako Albertini albo Alberti di Prato.

Życiorys

Pochodził z Prato. W wieku 16 lat wstąpił do zakonu dominikanów we Florencji. Następnie studiował teologię na uniwersytecie paryskim, uzyskując tytuł doktora. Profesor w rzymskim konwencie dominikanów Santa Maria sopra Minerva. W 1296 został prokuratorem generalnym zakonu, a rok później prowincjałem w Rzymie. 1 lipca 1299 papież Bonifacy VIII mianował go biskupem Spoleto i wikariuszem Rzymu, a następnie wysłał jako legata w celu mediacji między królem Francji Filipem IV a królem Anglii Edwardem I. Po udanym zakończeniu tej misji w 1302 ponownie został wikariuszem Rzymu.

W 1303 następcą Bonifacego VIII został dominikanin Benedykt XI, wieloletni przyjaciel Albertiego. Na swoim pierwszym konsystorzu 18 grudnia 1303 mianował go kardynałem biskupem Ostia e Velletri, a lutym 1304 wysłał jako legata apostolskiego do ogarniętej wojną domową Toskanii z zadaniem przywróceniem tam pokoju. Mimo początkowych sukcesów misja ta zakończyła się niepowodzeniem i nałożeniem (w lipcu 1304) interdyktu na Florencję. Uczestniczył w Konklawe 1304–1305. Nowy papież Klemens V wysłał go (wraz z innym dominikańskim kardynałem Walterem Winterburnem) do Francji w celu zbadania prawowierności apokaliptycznej doktryny Piotra Olivi, która spowodowała wielkie poruszenie w zakonie franciszkańskim. Z ramienia papieża przewodniczył ceremoniom koronacyjnym króla Neapolu Roberta Andegaweńskiego w 1309 oraz koronacji cesarskiej króla Niemiec Henryka VII w czerwcu 1312. Przewodniczył obradom Konklawe 1314–1316. Zmarł w wieku 71 lat w Awinionie.

Kardynał Niccolò Alberti jest autorem pracy na temat elekcji papieskich zatytułowanej De ratione Pontificalium Comitiorum habendorum. Za życia był znany z hojności dla ubogich zwł. ze swej rodzinnej miejscowości Prato. Spore sumy łożył także na budowę nowych kościołów i domów zakonnych (m.in. w Awinionie). Dzięki jego staraniom dominikanie uzyskali trwającą do dziś wyłączność na sprawowanie funkcji Mistrza Świętego Pałacu (obecnie urząd ten nosi nazwę "Teolog Domu Papieskiego" i jest sprawowany przez Polaka Wojciecha Giertycha).

Bibliografia

  • The Catholic Encyclopedia
  • The Cardinals of the Holy Roman Church
  • p
  • d
  • e
Lata 1130–1378
Obediencja „rzymska”
Obediencja „awiniońska”
Obediencja „pizańska”
Lata 1415–1503
Lata od 1503
  • p
  • d
  • e
Wikariusze
przed 1558
  • Giovanni Marsicano (1106/1107)
  • Pietro Senex (1115, 1117–1120)
  • Corrado Demetri (1130–1137[A])
  • Gregorio Centu (1160)
  • Juliusz (1161–1164)
  • Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
  • Walter (1167–1168)
  • Gerardo (1184–1188)
  • Ottaviano di Paoli (1198)
  • Pietro Gallocia (1206)
  • Pietro Sasso (1217)
  • Romano Bonaventura (1236)
  • Giacomo Pecoraria (1238)
  • Stefano Conti (1245–1251)
  • Riccardo Annibaldi (1252)
  • Tommaso Fusconi di Berta (1260)
  • Giovanni Colonna (1262)
  • Tommaso da Lentini (1264)
  • Aldobrandino Cavalcanti (1272)
  • Latino Malabranca Orsini (1279)
  • Bartolomeo di Grosseto (1288)
  • Giovanni di Iesi (1290, 1295)
  • Salvo di Recanati (1291)
  • Lamberto di Veglia (1296)
  • Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
  • Ranuccio di Cagliari (1301)
  • Niccolò Alberti (1302)
  • Giovanni di Osimo (1303)
  • Giacomo di Sutri (1303)
  • Guittone Farnese (1307)
  • Isnardo Tacconi (1309)
  • Ruggero da Casole (1313)
  • Giovanni di Nepi (1317)
  • Andrea di Terracina (1322, 1325)
  • Angelo Tignosi (1324, 1325)
  • Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
  • Nicola Zucci (1341)
  • Raimondo di Rieti (1343)
  • Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
  • Giovanni di Orvieto (1361)
  • Pietro Boerio (1365)
  • Giacomo di Muti (1369)
  • Luca Gentili Ridolfucci (1375)
  • Stefano Palosi (1380)
  • Gabriele Gabrieli (1383)
  • Lorenzo Corvini (1389)
  • Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
  • Francesco Scaccani (1394, 1399)
  • Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
  • Francesco di San Martino (1411)
  • Giacomo Isolani (1414–1418)
  • Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
  • Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
  • Daniele Gari Scotti (1431)
  • Gasparre di Diano (1431)
  • Stefano di Volterra (1434)
  • Genesio di Cagli (1435)
  • Andrea di Osimo (1437)
  • Giosuè Mormile (1441)
  • Onofrio Francesco (1444)
  • Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
  • Berardo Eroli (1449)
  • Francesco de Lignamine (1458, 1459)
  • Giovanni Neroni (1461, 1462)
  • Nicola Trevisano (1479, 1487)
  • Leonardo di Albenga (1485)
  • Giacomo Botta (1486, 1489)
  • Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
  • Pietro Gamboa (1501)
  • Pietro Accolti (1505)
  • Domenico Giacobazzi (1511)
  • Andrea Giacobazzi (1520)
  • Paolo Capizucchi (1521)
  • Bartolomeo Guidiccioni (1539)
  • Pomponio Cecci (1540)
  • Filippo Archinto (1542)
  • Ludovico Beccadelli (1554)
  • Pietro di Lucera (1555)
  • Virgilio Rosario (1555)
Wikariusze
od 1558
  1. urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152
Kontrola autorytatywna (osoba):