Anouk Aimée

Anouk Aimée

Anouk Aimée na Festiwalu Filmowym w Cannes (2007)
Imię i nazwisko	Françoise Judith Sorya Dreyfus
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1932 Paryż
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Edouard Zimmermann (1949–1950; rozwód) Nikos Papatakis (1951–1954; rozwód) Pierre Barouh (1966–1969; rozwód) Albert Finney (1970–1978; rozwód)
Lata aktywności	od 1947

Anouk Aimée, właśc. Françoise Judith Sorya Dreyfus (ur. 27 kwietnia 1932 w Paryżu) – francuska aktorka.

Życiorys

Urodziła się w Paryżu jako córka pary aktorskiej – Geneviève Marii Thérèse Soryi (z domu Durand) i Henriego Murraya Dreyfusa^[1]. Jej ojciec był Żydem, matka zaś katoliczką. Została wychowana w katolicyzmie, ale później jako dorosła przeszła na judaizm^[2]. Jej wczesna edukacja odbyła się w l’École de la rue Milton w Paryżu i l’École de Barbezieux^[3]. Uczyła się tańca w Operze Marsylskiej. Podczas II wojny światowej ukończyła szkołę w Mayfield School w Mayfield w Sussex, ale wyjechała przed zdaniem matury. Studiowała teatr w Anglii, po czym studiowała sztukę dramatyczną i taniec u Andrée Bauer-Thérond^[4].

Jako 14–latka zadebiutowała w roli Anouk w dramacie La Maison sous la mer (1947) z Viviane Romance. Wkrótce reżyser Marcel Carné zaangażował ją do roli Barbary w dramacie La fleur de l'âge (1947)^[5]. W dramacie André Cayatte Kochankowie z Werony (1949) zagrała postać Georgii Maglii, współczesnej Julii. Zarówno namiętna, jak i enigmatyczna, Aimée w latach 50. występowała w szeregu melodramatów, aż w końcu wdarła się do Hollywood z drugoplanową rolą Evy w dramacie Anatole’a Litvaka Podróż (The Journey, 1959)^[6] u boku Deborah Kerr, Yula Brynnera i Jasona Robardsa.

Międzynarodową popularność zdobyła dzięki roli znudzonej nimfomanki Maddaleny w komediodramacie Federico Felliniego Słodkie życie (La Dolce vita, 1960)^[7] z Marcello Mastroiannim. Tytułowa rola tancerki kabaretowej i samotnej matki w melodramacie Jacquesa Demy’ego Lola (1961) przyniosła jej nominację do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej. W filmie biblijnym Roberta Aldricha Ostatnie dni Sodomy i Gomory (Sodom and Gomorrah, 1962) ze Stewartem Grangerem została obsadzona w roli królowej Bery. Była jedną z kilku aktorek branych pod uwagę do roli baronowej w filmowej wersji Dźwięki muzyki (1965), rola ostatecznie przypadła Eleanor Parker^[8]. Po występie w roli cierpliwej żony w kolejnym filmie Felliniego Osiem i pół (1963), za kreację Anne Gauthier w melodramacie Claude’a Leloucha Kobieta i mężczyzna (1966) otrzymała statuetkę Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym, nagrodę BAFTA i nominację do Oscara dla najlepszej aktorki^[9]. Wcieliła się w szereg drugoplanowych ról w europejskich filmach i miniserialach telewizyjnych, w tym jako Lola / Cecile w dramacie Jacquesa Demy’ego Sklep z modelkami (Model Shop, 1969), Simone Lowenthal w czarnej komedii Prêt-à-Porter (1994) czy Letycja Buonaparte w miniserialu Napoleon (2002).

Była na okładkach magazynów takich jak „Paris Match”, „Elle”, „Télé 7 jours”, „Film” i „Ekran”^[10].

Filmografia

• 1949: Kochankowie z Werony (Les Amants de Vérone) jako Georgia Maglia (Julia)
• 1953: Pasterka i kominiarczyk (La Bergère et le Ramoneur) jako Pasterka (głos) (wersja z 1953 roku)
• 1955: Niedobre spotkania (Les Mauvaises rencontres) jako Catherine Racan
• 1957: Wszystko dla pań (Pot-Bouille) jako Marie Pichon
• 1959: Podróż jako Ewa
• 1959: Głową o mur (La Tête contre les murs) jako Stéphanie
• 1960: Słodkie życie (La Dolce vita) jako Maddalena
• 1961: Uprowadzenie jako Claire Plemian
• 1961: Lola jako Lola
• 1963: Osiem i pół jako Luisa Anselmi
• 1966: Kobieta i mężczyzna jako Anne Gauthier
• 1969: Spotkanie jako Carla
• 1979: Skok w pustkę jako Marta Ponticelli
• 1981: Tragedia człowieka śmiesznego jako Barbara Spaggiari
• 1984: Najlepszą zemstą jest sukces (Success Is the Best Revenge) jako Monique de Fontaine
• 1986: Kobieta i mężczyzna: 20 lat później jako Anne Gauthier
• 1994: Prêt-à-Porter jako Simone Lowenthal
• 1997: Salomon (TV) jako Batszeba
• 1998: Los Angeles bez mapy w roli samej siebie
• 2004: I żyli długo i szczęśliwie jako matka Vincenta

Nagrody

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Anouk Aimée w bazie IMDb (ang.)
• Anouk Aimée w bazie Filmweb
• Anouk Aimée w bazie Notable Names Database (ang.)