Bonifacy I

Bonifacy I

Bonifacius

Papież Biskup Rzymu
Data urodzenia	ok. 370
Data śmierci	4 września 422
Papież
Okres sprawowania	418–422
Wyznanie	chrześcijaństwo
Kościół	rzymskokatolicki
Pontyfikat	28 grudnia 418
Multimedia w Wikimedia Commons

Święty
Bonifacy I

Czczony przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	4 września

Bonifacy I (ur. w Rzymie, zm. 4 września 422) – święty Kościoła katolickiego, 42. papież w okresie od 28 grudnia 418 do 4 września 422^[1].

Życiorys

Bonifacy był Rzymianinem, synem Jocundusa. Po śmierci papieża Zozyma Bonifacy został wybrany na Stolicę Piotrową w kościele św. Teodory. Jednak dzień wcześniej na Lateranie zebrała się frakcja skupiająca diakonów i dokonała elekcji kontrkandydata, archidiakona Eulaliusza^[1]. Bonifacy i Eulaliusz zostali wyświęceni i konsekrowani w tym samym dniu. Obaj zostali wyświęceni w tym samym kościele, kościele św. Marcelego.

Bonifacy wziął pod władanie bazylikę św. Piotra, bo Laterańska bazylika była już zajęta przez antypapieża. Antypapieża popierał ówczesny prefekt Rzymu Symmachus^[2]. Bonifacy został skazany na wygnanie z miasta. Kiedy miał wyjeżdżać, wstawili się za nim prezbiterzy rzymscy, którzy wybrali Bonifacego. Symmachus zaś przekonał cesarza Honoriusza o ostateczne potwierdzenie tej decyzji^[2]. Kiedy prezbiterzy rzymscy dowiedzieli się o tym szantażu, zebrali się potajemnie i postanowili, że pójdą do cesarza Honoriusza i przekonają go, by kazał eksmitować ich obu. Wymogli więc na Honoriuszu, by ten wyrzucił z miasta obu przeciwników. Lecz Honoriusz nie był pewien swej decyzji, więc zebrał synod rozjemczy, który miał rozstrzygnąć spór między antypapieżem a prawowicie wybranym Bonifacym I, ale Eulaliusz się nie stawił przed synodem^[2].

Honoriusz zapowiedział, że zwoła synod na Spoleto. Antypapież jednak wycofał się na Lateran, a pod nieobecność cesarza dokonał tam poważnych rozruchów. Pod nieobecność Eulaliusza cesarz Honoriusz oficjalnie zatwierdził wybór Bonifacego I. Cesarz nie tylko zatwierdził wybór, ale skazał także antypapieża na wypędzenie z Rzymu. Bonifacy mógł wreszcie rozpocząć normalnie swój pontyfikat. Bonifacy I porozumiał się z cesarzem Honoriuszem w sprawie ostatecznego rozprawienia się z pelagianizmem i nakłonił Honoriusza do wydania edyktu zobowiązującego wszystkich biskupów do złożenia podpisu pod Tractoria papieża Zozyma. Przekonał biskupów afrykańskich, ze św. Augustynem z Hippony na czele, do podpisania tego dokumentu^[2]. Papież Bonifacy I wystąpił przeciw cesarzowi Teodozjuszowi II, który chciał wikariat papieski w Tesalonikach założony jeszcze przez papieża Syrycjusza, aby go podporządkować Konstantynopolowi^[2]. Dzięki pośrednictwu Honoriusza zdołał doprowadzić do zawieszenia edyktu.

Papież Bonifacy I zmarł 4 września 422 roku^[1]. Został pochowany na cmentarzu św. Feliceta przy Via Salaria w kaplicy, którą wcześniej wybudował.

Wspomnienie liturgiczne przypada 4 września^[2].

Zobacz też

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

Przypisy

Bibliografia

• Bonifacy I, papież. DEON. [dostęp 2012-09-25]. (pol.).
• Pope St. Boniface I. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-09-25]. (ang.).