Tarłów

Tarłów
wieś
Ilustracja
Kościół św. Trójcy
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

opatowski

Gmina

Tarłów

Liczba ludności (2011)

926[2][3]

Strefa numeracyjna

15

Kod pocztowy

27-515[4]

Tablice rejestracyjne

TOP

SIMC

0808570[5]

Położenie na mapie gminy Tarłów
Mapa konturowa gminy Tarłów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Tarłów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Tarłów”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Tarłów”
Położenie na mapie powiatu opatowskiego
Mapa konturowa powiatu opatowskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Tarłów”
Ziemia51°00′08″N 21°42′52″E/51,002222 21,714444[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Tarłów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim. Siedziba gminy Tarłów[5][6].

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Świętej Trójcy[7].

Integralne części wsi Tarłów[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0808587 Górki część wsi

W latach 1550–1870 samodzielne miasto. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Tarłów. W latach 1975–1998 Tarłów położony był w województwie tarnobrzeskim.

Miejscowość leży na trasie zielonego szlaku rowerowego im. Witolda Gombrowicza oraz przy drodze krajowej nr 79.

Historia

W 1550 Andrzej Tarło założył na terenach wsi Czekarzewice miasto Tarłów[8]. Miejscowość otrzymała prawa miejskie na podstawie przywileju wydanego przez króla Zygmunta Augusta w Piotrkowie. Również na podstawie przywileju mieszczanie tarłowscy byli zwolnieni z płacenia podatków przez kolejne 20 lat. W 1614 powstał pierwszy, drewniany kościół, ufundowany przez Mikołaja Oleśnickiego. W 1629 roku właścicielem miasta w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Mikołaj Olesnicki[9]. W 1636 r. wybudowano szpital, a w 1647 kościół drewniany został zastąpiony murowanym kościołem pw. Świętej Trójcy, który stoi w Tarłowie do dzisiaj.

Kościół św. Trójcy

W czasie potopu szwedzkiego Tarłów został w ogromnym stopniu zniszczony przez Szwedów. W 1664 król Jan Kazimierz wydał miejscowym garncarzom przywilej zezwalający na swobodny handel oraz wolny spław towarów Wisłą do Gdańska. W XVIII wieku Tarłów podupadł. Pragnąc pomóc miastu, król Stanisław August Poniatowski nadał mu pierwotne przywileje z 1550.

W 1851 miasto zostało zniszczone przez wielki pożar. Ocalał tylko kościół Świętej Trójcy i cztery domy. W czasie powstania styczniowego przebywał tu oddział Dionizego Czachowskiego. Po powstaniu, w 1869, Tarłów utracił prawa miejskie. W 1873 epidemia cholery zdziesiątkowała mieszkańców Tarłowa. Na cholerę umarli miejscowi mistrzowie garncarscy. Nastąpił upadek rzemiosła.

Biwak polskich legionistów w lesie

W 1877 w Tarłowie powstał sąd gminny, w 1905 remiza straży pożarnej. Od 1927 działa szkoła powszechna, której budynek po rozbudowie służy do dzisiaj. W 1915 w rejonie Tarłowa bitwę z Rosjanami stoczyła I Brygada Legionów Polskich. W 1929 w Tarłowie powstał kościół i parafia polskokatolicka.

Podczas okupacji hitlerowskiej, 12 maja 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 2200 Żydów. W 29 października 1942 zostali wywiezieni do obozu zagłady Treblinka II i tam zamordowani[10]. W 1943 powstała kompania AK Tarłów, o kryptonimie Próg. W czasie okupacji w Tarłowie i okolicach miały miejsce masowe egzekucje. W 1944 w rejonie Tarłowa toczyły się walki o przyczółek baranowsko-sandomierski. Do walki z Niemcami przystąpiły także miejscowe oddziały Armii Krajowej.

W latach powojennych Tarłów był siedzibą gminy, początkowo w województwie kieleckim, a od 1975 w województwie tarnobrzeskim. Od 1999 Tarłów administracyjnie należy do powiatu opatowskiego, w województwie świętokrzyskim.

Osoby związane z Tarłowem

  • Stanisław Ładyka (ur. 1 stycznia 1928, zm. 24 sierpnia 2012 w Tarłowie) – profesor ekonomii, specjalista z dziedziny żeglugi i handlu zagranicznego, rektor Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie i współtwórca Uniwersytetu Gdańskiego

Zabytki

Kościół polskokatolicki Świętego Ducha
Cmentarz parafialny - widoczne zaniedbane stare, zabytkowe nagrobki
Ruiny dawnej synagogi
  • Kościół św. Trójcy ufundowany w 1647 roku przez starostę opoczyńskiego Zbigniewa Oleśnickiego i zbudowany w stylu wczesnobarokowym na planie krzyża. Konsekrowany w 1655 roku. Fasadę przebudowano w 1782 roku. Na fasadzie znajduje się rzeźba wyobrażająca Trójcę Świętą; przedłużeniem fasady są wieże z dzwonami z 1653; sklepienie prezbiterium ozdobione jest cenną dekoracją stiukową z motywami roślinnymi i sceną Wniebowzięcia; w środku kościoła znajdują się wejścia do krypt grobowych. Dostrzegalne jest podobieństwo kościoła w Tarłowie do kościoła św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie.
    • w kaplicy Pana Jezusa znajduje się jedna z najcenniejszych w Polsce XVII wiecznych dekoracji stiukowych, która przedstawia taniec śmierci. Jej autor pozostaje nieznany.
Kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.571 z 27.07.1931 i z 15.06.1967)[11].

Sport

W Tarłowie, od 1997 roku, działa klub piłki nożnej, KS Tarłów, występujący w sezonie 2019/20 w B klasie, będącej ósmą, pod względem ważności klasą, męskich ligowych rozgrywek piłkarskich w Polsce. Największym sukcesem zespołu do roku 2019, były występy w klasie okręgowej, w sezonie 2007/2008.

Zobacz też

Przypisy

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 138888
  2. Wieś Tarłów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-04-16] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1279 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
  5. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Opis parafii na stronie diecezji
  8. Tarłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 175 .
  9. Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 51.
  10. Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 334 .
  11. a b c Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 40 [dostęp 2015-12-15] .

Linki zewnętrzne

  • Strona internetowa Gminy Tarłów
  • p
  • d
  • e
Gmina Tarłów
  • Siedziba gminy: Tarłów
Wsie
Kolonia
  • Potoczek-Kolonia
Osada leśna
  • Leśniczówka
Części wsi
  • Abramówka
  • Błonie
  • Gąsiniec
  • Górki
  • Grobla
  • Jabrzędzina
  • Kolonia
  • Kolonia Kostusin
  • Kolonia Ostrów
  • Kruków
  • Lipcówka
  • Piaski
  • Pod Jeziorem
  • Pod Świętym Janem
  • Podgórze
  • Potoczek-Spółdzielnia
  • Przymiarki
  • Saganówka
  • Ścięgna (Czekarzewice Pierwsze)
  • Ścięgna (Wólka Tarłowska)
  • Wielki Dół
  • Za Łysą Górą
  • Zagacie
  • Zagórze (Ciszyca Dolna)
  • Zagórze (Duranów)
  • Zakościele
Przysiółki wsi

  • p
  • d
  • e
Powiat iłżecki (1867–1973)
Przynależność wojewódzka
  • gubernia radomska (1867–1915)
  • woj. kieleckie (II RP) (1919–39)
  • woj. kieleckie (1945–73)
Miasta (do 1973 )
Gminy wiejskie
(1867–1954 i w 1973 )
  • Błaziny (do 1954)
  • Brody (w 1973)
  • Brzezie (w 1973)
  • Chotcza (do 1954)
  • Chybice (do?)
  • Ciepielów (do 1954)
  • Ciszyca (Górna) (do 1930)
  • Dziurków (1870–1954)
  • Iłża (1870–1924)
  • Iłża (w 1973)
  • Krępa Kościelna (1930–54)
  • Krzyżanowice (do 1954)
  • Lipsko (do 1954)
  • Lubienia (do 1890/1906)
  • Łaziska (do 1954)
  • Miechów (do 1954)
  • Mirzec
  • Pawłowice (do 1954)
  • Pawłów (w 1973)
  • Pętkowice (do 1954)
  • Rzeczniów
  • Rzepin (do 1954)
  • Sienno (do 1954)
  • Skarżysko Kościelne
  • Solec (do 1870)
  • Solec (1870–1954)
  • Starachowice (do 1870)
  • Styków (1919–1954)
  • Tarczek (do 1954)
  • Tarłów (1930–54)
  • Wąchock (od 1929)
  • Wielka Wieś (do 1929)
  • Wierzbnik (1870–1919)
  • Wierzchowiska (do 1930)
Gromady
(1954–72)
  • Alojzów (1954–61)
  • Bałtów (1954–55 )
  • Bąkowa (1954–55 )
  • Białobrzegi (1954–55 )
  • Błaziny (1954–72)
  • Brody (1954–72)
  • Brzezie (1954–72)
  • Chotcza (1954–55 )
  • Chwałowice (1954–68)
  • Chybice (1954–72)
  • Ciepielów (1954–55 )
  • Ciszyca (1954–55 )
  • Czekarzewice (1954–55 )
  • Czerwona (1954–61)
  • Długowola (1954–55 )
  • Gadka (1954–68)
  • Gozdawa (1954–55 )
  • Grabków (1954–59)
  • Grabowiec (1954–72)
  • Jasieniec Iłżecki (1954–72)
  • Jasieniec Solecki (1954 )
  • Jawór (1954–55 )
  • Kałków (1954–59)
  • Kazanów (1954 )
  • Kowalków (1959–72)
  • Krępa Kościelna (1954–55 )
  • Krzyżanowice (1954–72)
  • Krzyżanówka (1954–57 )
  • Kuczów (1961–72)
  • Lipa Miklas (1954–55 )
  • Lipsko (1954–55 )
  • Lubienia (1954–72)
  • Majków (1954–61)
  • Michałów (1954–61)
  • Mirzec (1954–72)
  • Niedarczów (1954–61 )
  • Okół (1954–55 )
  • Olechów (1954–55 )
  • Osówka (1954–55 )
  • Ostrownica (1954–59)
  • Ostrożanka (1954–68)
  • Pakosław (1954–61)
  • Parszów (1954–72)
  • Pasztowa Wola (1954–72)
  • Pawłowice (1954–55 )
  • Pawłów (1954–72)
  • Pcin (1954 )
  • Pętkowice (1954–55 )
  • Prendocin (1954–59)
  • Przedmieście Dalsze (1954–55 )
  • Radkowice (1961–72)
  • Rzeczniów (1954–72)
  • Rzepin (1954–68)
  • Sadkowice (1954–55 )
  • Seredzice (1954–59)
  • Sienno (1954–55 )
  • Skarżysko Kościelne (1954–72)
  • Skarżysko Książęce (1954–68 )
  • Solec (1954–55 )
  • Styków (1954–61)
  • Sulejów (1954–55 )
  • Staw Kunowski (1959)
  • Szymanów (1954–55 )
  • Świesielice (1954–55 )
  • Świślina (1954–61)
  • Tarczek (1954–72)
  • Tarłów (1954–55 )
  • Trębowiec (1954–61)
  • Trzemcha (1954–55 )
  • Tymienica (1954–55 )
  • Walentynów (1954–55 )
  • Wąchock (1954–72)
  • Wielgie (1954–55 )
  • Wielka Wieś (1954–68)
  • Wola Solecka (1954–55 )
  • Wólka (1954–59)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).

Kontrola autorytatywna (wieś w Polsce):
  • VIAF: 142081225
  • LCCN: n99259033
  • GND: 1024625001
  • J9U: 987007465495305171