Bolimów

Bolimów
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Kościół pw. Świętej Trójcy
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

skierniewicki

Gmina

Bolimów

Prawa miejskie

1370–1870, 2022

Burmistrz

Stanisław Linart

Powierzchnia

3,78[1] km²

Populacja (2022)
• liczba ludności
• gęstość


899[1]
238[1] os./km²

Strefa numeracyjna

46

Kod pocztowy

99-417

Tablice rejestracyjne

ESK

Położenie na mapie gminy Bolimów
Mapa konturowa gminy Bolimów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bolimów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bolimów”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Bolimów”
Położenie na mapie powiatu skierniewickiego
Mapa konturowa powiatu skierniewickiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Bolimów”
Ziemia52°04′35″N 20°09′47″E/52,076389 20,163056
TERC (TERYT)

1015014[2]

SIMC

0725068

Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa
Dzwonnica

Bolimów – miasto w Polsce położone w województwie łódzkim, w powiecie skierniewickim, siedziba gminy Bolimów.

Założony jako miasto prywatne około 1370, potwierdzenie prawa chełmińskiego uzyskał w 1519[3]. W 1792 jako miasto królewskie w starostwie bolimowskim w ziemi sochaczewskiej województwa rawskiego[4]. W 1827 jako miasto rządowe Królestwa Kongresowego, położone było w powiecie sochaczewskim, obwodzie sochaczewskim województwa mazowieckiego[5].

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Bolimów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa skierniewickiego. W 2022 miejscowość odzyskała prawa miejskie[6].

Historia

Jako miasto Bolimów wspominany był już w 1370 roku[7], jednak była to najprawdopodobniej lokacja nieudana, gdyż w późniejszych dokumentach figuruje jako wieś. Prawa miejskie nadał mu książę Siemowit V w latach 30. XV wieku. Po włączeniu Mazowsza do Korony Bolimów stał się miastem królewskim[8]. Status miasta miejscowość utraciła w 1870.

Od 1773 roku w mieście zaczynają osiedlać się Żydzi. W 1794 roku liczba mieszkańców wyznania mojżeszowego wynosiła 33 osoby. Po powstaniu Chmielnickiego i wypędzeniach z Austrii liczba starozakonnych w mieście wzrasta. W 1800 roku mieszkało ich w Bolimowie 84[9]. W związku ze wzrastającą liczbą Żydów, w Bolimowie została utworzona gmina żydowska. W 1827 roku mieszkało tutaj 233 Żydów (24%), w 1857 — 339 (30%). W 1878 roku w całej gminie żyło 505 Żydów, a w 1897 roku – 339 Żydów. Na początku XIX wieku wybudowano synagogę, zlokalizowaną naprzeciwko kościoła filialnego św. Anny. Około 1870 roku został założony cmentarz żydowski. W Bolimowie istniał Okręg Bóżniczy, do którego należeli Żydzi z Nieborowa i Kompiny. W latach 1860–1865 rabinem Bolimowa był Efraim-Boruch Engleman. Kolejnym znanym rabinem urzędującym tam był Dawid Silman (1904–1912)[9].

 Osobny artykuł: Bitwa pod Bolimowem.

Podczas I wojny światowej, w okresie od 18 grudnia 1914 do 17 lipca 1915, w pobliżu Bolimowa przebiegała linia frontu (stanowiącego część większych walk, tzw. bitwy nad Rawką), ciągnącego się wzdłuż Rawki i Bzury. Pod Bolimowem, 31 stycznia 1915 roku armia niemiecka po raz pierwszy użyła broni chemicznej. Pozycje rosyjskie zostały ostrzelane pociskami artyleryjskimi o symbolu T (T-stoff) wypełnionymi bromkiem ksyliluśrodkiem wywołującym łzawienie, oraz pewną liczbą pocisków chemicznych o oznaczeniu „Ni” (niem. Nispulver) – wywołujących kichanie. Ze względu jednak na niską temperaturę powietrza (-3 °C) gaz ten nie parował, w związku z czym atak okazał się nieskuteczny.

Niespełna pół roku później, 31 maja 1915, miał miejsce największy na wschodnim teatrze działań wojennych atak gazowy. Wojska niemieckie, między Bolimowem a Sochaczewem, użyły przeciwko armii rosyjskiej 264 ton ciekłego chloru wypuszczonego z 12 tysięcy butli rozmieszczonych przed linią okopów rosyjskich. Ilość ta ponad dwukrotnie przewyższała ilość gazu użytą podczas ataku gazowego przeprowadzonego 22 kwietnia 1915 pod Ypres. W ciągu kilkunastu minut zginęło kilka tysięcy osób (dokładna liczba jest nie do ustalenia). Wielu zmarło w szpitalach wskutek zatrucia gazem. Łącznie niemiecki atak gazowy pozbawił życia blisko 11 tysięcy ludzi. Do lipca przeprowadzono jeszcze dwa ataki gazowe: 12 czerwca 1915 roku[10] w rejonie wsi Żylin nad Bzurą oraz 6/7 lipca 1915 na odcinku Wola Szydłowiecka – Zakrzew, tu wiatr zepchnął chmurę gazową na żołnierzy niemieckiego 12 rezerwowego pułku piechoty i jeden z batalionów 228 rezerwowego pułku piechoty, powodując zatrucie 1200 żołnierzy, z czego około 350 zmarło.

 Osobny artykuł: Cmentarz wojenny w Huminie.

Pamiątkami z tego okresu są dwa gongi pożarowe, wykonane z połówek butli po chlorze. Natomiast pod Bolimowem są liczne cmentarze wojenne (m.in. w: Kolonii Bolimowskiej Wsi, Wólce Łasieckiej, Joachimowie Mogiłach, Huminie).

W 1925 roku Żydzi prowadzili w Bolimowie 16 sklepów i 12 warsztatów rzemieślniczych[11].

W 1939 roku w mieście mieszkało 235 Żydów. Po zajęciu miasta przez Niemców, w marcu 1940 roku powołano Judenrat, którego przewodniczącym został Berek Mordka Man, a zastępcą – Zelek Poznański. 27 maja 1940 roku okupanci utworzyli getto dla Żydów. Początkowo było ono gettem otwartym, ale rozkazem z dnia 11 czerwca 1940 roku getto zostało zamknięte. Przed 11 czerwca dotarł transport Żydów przesiedlonych z Łowicza, a w późniejszym okresie ze Strykowa, Łodzi i Łowicza. Ogółem przez getto w Bolimowie przeszło ok. 1500 osób. W marcu 1941 roku wszyscy Żydzi z getta w Bolimowie zostali przesiedleni do getta warszawskiego a następnie wywiezieni do obozów zagłady. 11 Żydów, którzy pozostali do uprzątnięcia getta po jego likwidacji Niemcy zamordowali w Lasach Bolimowskich[12].

Zabytki

Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[13] na listę zabytków wpisane są obiekty:

  • Strefy ochrony konserwatorskiej (plac rynkowy z zabudową...), nr rej.: 792 z 10.08.1989
  • Kościół parafialny pw. Świętej Trójcy, 1660–1667, nr rej.: R.96-VI-5 z 29.03.1949 oraz 107 z 15.08.1961
  • Cmentarz rzymskokatolicki, Poświętne, XVII–XIX w., nr rej.: 938 z 10.11.1993
  • Kościół filialny pw. św. Anny, 1635, nr rej.: R.97-VI-6 z 29.03.1949 oraz 108 z 15.08.1961
  • Cmentarz rzymskokatolicki, ul. Skierniewicka, nr rej.: 939 z 19.11.1993
  • Cmentarz żydowski w Bolimowie, nr rej.: 898 z 21.12.1992
  • Dom, ul. Farna 14, drewniany, XVIII/XIX w., nr rej.: 101-VI-10 z 29.03.1949 i z 16.03.1961

Bolimów w sztuce

  • Książka Łazarz(inne języki) Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy, Data wydania: 1977-01-01, tłumacz : Julian Rogoziński[14]: W pierwszej części obszernie opowiada w wizji będącej formą majaczenia o użyciu przez Niemców trującego gazu w czasie I wojny światowej podczas fikcyjnej „bitwy pod Bolgako” w 1916 roku nad Wisłą — pierwsze użycie faktycznie mający miejsce podczas bitwy pod Bolimowem w styczniu 1915
  • Film „Obłoki śmierci – Bolimów 1915” reżyseria Ireneusz Skruczaj, scenariusz Ireneusz Skruczaj, Piotr Jasiński, gatunek Fabularyzowany dokument, produkcja Polska, premiera 1 sierpnia 2020 (Światowa premiera) 5 listopada 2021 (Polska premiera kinowa)[15]

Informacje dodatkowe

W kolekturze Totalizatora Sportowego w Bolimowie kupiono zwycięski los w Lotto. Szczęśliwa osoba, w dniu 22 września 2012 roku, wygrała 29 465 370 PLN i 60 groszy. Wygrana ta była czwartą co do wysokości w tej grze losowej[16].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2022 roku [online], Główny Urząd Statystyczny, 7 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-08] .
  2. Rejestr TERYT [online], Główny Urząd Statystyczny [dostęp 2022-12-08] .
  3. Stanisław Pazyra, Geneza i rozwój miast mazowieckich, Warszawa 1959, s. 113.
  4. Karol de Perthées, Mappa szczegulna woiewodztwa rawskiego, 1792
  5. Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 32.
  6. 10 nowych miast na mapie Polski od 1 stycznia 2022 roku. www.gov.pl. [dostęp 2022-01-01]. (pol.).
  7. Słowniczek krajoznawczy wraz z najważniejszymi informacjami praktycznymi. W: Marek Dąbrowski, Roman Kościński, Zbigniew Kozłowski, Zygmunt Malinowski, Wiesław Szczepanek: Trasy kolarskie wokół Warszawy. Warszawa: Zakład Wydawniczo-Propagandowy PTTK, 1981, s. 64.
  8. Adolf Pawiński, Mazowsze, Warszawa 1895, s. 37.
  9. a b Historia społeczności | Wirtualny Sztetl [online], sztetl.org.pl [dostęp 2022-06-17] .
  10. Grzegorz Kłos: "Obłoki śmierci - Bolimów 1915". 70 km od Warszawy doszło do masakry. Zginęło 80 tys. osób. 2021-11-04. [dostęp 2023-01-13].
  11. G.G. Miron G.G., Sh.S. Shulani Sh.S. (red.), The Yad Vashem Encyclopedia of the Ghettos during the Holocaust, Jerozolima 2009, s. 66 .
  12. S.S. Spector S.S., G.G. Wigoder G.G., The Encyclopedia of Jewish Life before and during the Holocaus, t. 1, Nowy Jork 2001, s. 167 .
  13. NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].
  14. lubimyczytac : ksiazka lazarz
  15. film.dziennik : bolimow-atak-gazowy-1915-film-i-wojna-swiatowa-fritz-haber
  16. Rekordowy 2012 rok. W Bolimowie padła trzecia najwyższa w historii Lotto wygrana – 29 465 370,60 zł [online], lotto.pl [dostęp 2017-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-16] .

Bibliografia

  • StanisławS. Kaliński StanisławS., Bolimów 1915, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2015, ISBN 978-83-11-13729-5, OCLC 934753687 .

Linki zewnętrzne

  • Bolimów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 301 .
  • Bolimów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 192 .
  • Bitwa nad Rawką i Bzurą – Atak gazowy pod Bolimowem 1914–1915. 2006. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].
  • Historia Żydów w Bolimowie na portalu Wirtualny Sztetl
  • Historia butli po chlorze – zabytki które można znaleźć w Polsce
  • Gazowy Książę na Wojnie (Książę Leopold Bawarski pod Bolimowem)
  • p
  • d
  • e
Gmina Bolimów
Siedziba gminy
  • Bolimów
Sołectwa

Herb gminy Bolimów

  • p
  • d
  • e
Miasto
  • Bolimów
Gmina miejsko-wiejska
  • Bolimów
Gminy wiejskie
  • Głuchów
  • Godzianów
  • Kowiesy
  • Lipce Reymontowskie
  • Maków
  • Nowy Kawęczyn
  • Skierniewice
  • Słupia

Herb powiatu skierniewickiego

  • p
  • d
  • e
Powiat łowicki (1867–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Antoniew (1953–54)
  • Bąków (do 1953)
  • Bielawy (od 1870)
  • Bolimów (od 1870)
  • Chąśno (od 1953)
  • Dąbkowice (187?–1953)
  • Domaniewice (od 1933)
  • Głowno (od 1973)
  • Jamno (1953–54)
  • Jeziorko (do 1953)
  • Kiernozia ( od 1922)
  • Kocierzew Południowy (od 1973)
  • Kompina (do 1954)
  • Lubianków (do 1953)
  • Łowicz (od 1973)
  • Łyszkowice
  • Nieborów
  • Walewice (do 1870)
  • Zduny (od 1953)
Gromady
(1954–72)
  • Antoniew (1954–68)
  • Arkadia (1959–72)
  • Bąków Górny (1954–72)
  • Bednary (1954–72)
  • Bełchów (1954–72)
  • Bielawy (1954–72)
  • Bobrowniki (1954–59)
  • Bocheń (1956–59)
  • Boczki (1954–72)
  • Boczki Domaradzkie (1954–59)
  • Bolimów (1954–72)
  • Borów (1954–61)
  • Chąśno (1954–72)
  • Chruślin (1954–72)
  • Domaniewice (1954–72)
  • Emilianów (1961–69)
  • Głowno (1968–72)
  • Jamno (1954–72)
  • Kiernozia (1954–72)
  • Kocierzew (1954–72)
  • Kompina (1954–72)
  • Krępa (1954–68)
  • Kurabka (1954–58)
  • Lasocin (1954–59)
  • Lubianków (1954–68)
  • Łaźniki (1954–59)
  • Łyszkowice (1954–72)
  • Mastki (1954–68)
  • Mąkolice (1954–61)
  • Mysłaków (1954–59)
  • Mystkowice (1954–56)
  • Nieborów (1954–72)
  • Niedzieliska (1954–57)
  • Niedźwiada (1954–72)
  • Osiek (1954–59)
  • Oszkowice (1954–61)
  • Oszkowice (1970–72)
  • Otolice (1959–72)
  • Pilaszków (1954–59)
  • Popów (1954–59)
  • Popów k/Głowna (1954–72)
  • Psary (1954–56)
  • Pszczonów (1954–56 )
  • Sierakowice Prawe (1954 →)
  • Skaratki (1954–61)
  • Sobota (1954–72)
  • Stachlew (1954–57)
  • Stępów (1954–58)
  • Trzcianka (1954–59)
  • Waliszew (1956–59)
  • Wola Szydłowiecka (1954–58)
  • Zakulin (1954–59)
  • Zawady (1954–61)
  • Zduny (1954–72)
  • Złaków Kościelny (1954–72)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).

Kontrola autorytatywna (miasto):