Inowłódz

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia.
Inowłódz
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Kościół pw. św. Idziego
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

tomaszowski

Gmina

Inowłódz

Data założenia

X wiek

Prawa miejskie

1370–1870, od 2024

Burmistrz

Bogdan Kącki

Powierzchnia

15,6626[1] km²

Populacja (2021)
• liczba ludności
• gęstość


829[2]
52,93 os./km²

Strefa numeracyjna

44

Kod pocztowy

97-215[3]

Tablice rejestracyjne

ETM

Położenie na mapie gminy Inowłódz
Mapa konturowa gminy Inowłódz, w centrum znajduje się punkt z opisem „Inowłódz”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Inowłódz”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Inowłódz”
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego
Mapa konturowa powiatu tomaszowskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Inowłódz”
Ziemia51°31′37″N 20°13′17″E/51,526944 20,221389
TERC (TERYT)

1016054

SIMC

0540989[4]

Urząd miejski
ul. Spalska 2
97-215 Inowłódz
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa
BIP

Inowłódz – miasto w Polsce, położone w Dolinie Białobrzeskiej, w województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Inowłódz[4]. Inowłódz znajduje się w historycznej ziemi łęczyckiej. Leży nad rzeką Pilicą. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 48 oraz szlak turystyczny czerwony Łódzka Magistrala Rowerowa (odcinek W–E).

Inowłódz uzyskał lokację miejską przed 1370 rokiem[5]. W końcu XVI wieku był miastem królewskim w tenucie inowłodzkiej w powiecie brzezińskim województwa łęczyckiego[6]. Został pozbawiony praw miejskich 31 maja 1870 i włączony do gminy Lubochnia w powiecie rawskim[7]. W latach 1924–1954 siedziba nowej wiejskiej gminy Inowłódz[8], 1954–1972 gromady Inowłódz[9], a od 1973 reaktywowanej gminy Inowłódz[10]. W latach 1975–1998 należał administracyjnie do województwa piotrkowskiego, od 1999 w powiecie tomaszowskim w województwie łódzkim. 1 stycznia 2024 odzyskał status miasta[1].

Historia

Zamek w Inowłodzu
Dawna synagoga
Pozostałości cmentarza żydowskiego w Inowłodzu
Molkowy Rów w Inowłodzu, miejsce egzekucji

Osada w miejscu obecnego Inowłodza istniała w X wieku. Inowłódz jest wzmiankowany w dokumencie z 1145, z którego wynika, że już wówczas istniał w miejscowości kościół (ob. kościół filialny pw. św. Idziego), ufundowany przez Władysława Hermana w 1086[11]. Prawa miejskie otrzymał w połowie XIV wieku od króla Kazimierza Wielkiego, wówczas to wzniesiono również zamek inowłodzki, mający bronić północnej granicy Małopolski oraz strzec brodu na rzece Pilicy[12].

Inowłódz pełnił wówczas funkcję ważnego grodu granicznego – usytuowany był na lewym brzegu Pilicy, jako centralny gród regionu, który określono mianem „cypla inowłodzkiego”, pomiędzy północno-zachodnim Sandomierskim i Mazowszem Rawskim. Co do przynależności terytorialnej inowłodzkiego mediewiści są odmiennych zdań. Teza o przynależności do Mazowsza wydaje się prawdopodobna tylko dla okresu zmian w połowie XI w. Od połowy XII w. powstała zależność od stolicy łęczyckiej. Inowłódz, wraz z okolicznymi miejscowościami: Glinnik, Małecz, Lubochnia, Glina, Sadykierz i Wola Małecka, Rzeczyca (Tarnowska), znalazł się w obrębie księstwa łęczyckiego prawdopodobnie już za czasów Kazimierza I Kujawskiego[13][14].

Miejscowy zamek do połowy XVII wieku był rezydencją kasztelanii inowłodzkiej. W 1655 podczas potopu wojska Stefana Czarnieckiego pokonały w bitwie pod Inowłodzem wojska szwedzkie. Inowłódz aż do czasu rozbiorów był miastem królewskim. Prawa miejskie utracił w wyniku represji po powstaniu styczniowym w 1870. Niedługo potem nastąpił rozwój miejscowości, związany z odkryciem właściwości leczniczych wód mineralnych – źródła żelaziste, wapniowo-magnezowe, borowiny oraz miejscowego mikroklimatu. Podjęto próbę utworzenia uzdrowiska. Ponowny rozwój przerwała jednak I wojna światowa.

Zabytki

Inowłódz w filmie

Inowłódz i okolice służyły jako plener dla polskich filmów i seriali, m.in.:

Przypisy

  1. a b Dz.U. 2023 poz. 1472.
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 365 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
  4. a b GUS. Rejestr TERYT
  5. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 34–35.
  6. Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku. Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1998, s. 65.
  7. Postanowienie z 23 stycznia (4 lutego) 1870, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, s. 77)
  8. Dz.U. z 1924 r. nr , poz. 16
  9. Uchwała Nr 37/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 4 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu rawskiego; w ramach Zarządzenia Nr Or. V-167/1/54 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 22 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 4 października 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 1 grudnia 1954 r., Nr. 11, Poz. 39)
  10. Uchwała Nr XIX/100/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 9 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie łódzkim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 20 grudnia 1972, Nr. 14, Poz. 185).
  11. Inowłódz w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, Tom III, s. 292.
  12. Jerzy Augustyniak, Zamek w Inowłodzu, Biblioteka Muzeum Archeologicznego w Łodzi, Łódź 1992.
  13. JacekJ. Ladorucki JacekJ., TomaszT. Stolarczyk TomaszT., O potrzebie stworzenia Słownika biograficznego ziemi łęczyckiej. Ogólne zasady opracowania kompendium i jego znaczenie dla regionu (rozdział: Dzieje ziemi łęczyckiej i jej granice), „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Librorum.”, 1/2 (22/23), 2016, 117-129 (cytowana informacja: s. 120) [zarchiwizowane] .
  14. RyszardR. Rosin RyszardR., Rozwój polityczno-terytorialny Łęczyckiego, Sieradzkiego i Wieluńskiego do przełomu XIV i XV w., „Rocznik Łódzki”, 14 (17), 1970, s. 277–304 .
  15. Korona królów w bazie filmpolski.pl

Bibliografia

  • Jerzy Augustyniak, Zamek w Inowłodzu, Biblioteka Muzeum Archeologicznego w Łodzi, Łódź 1992.

Linki zewnętrzne

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Inowłódz
  • Lokalny Portal Informacyjny Nasz Inowłódz
  • Portal Gminy Inowłódz
  • Historia Żydów w Inowłodzu na portalu Wirtualny Sztetl
  • O źródłach leczniczych w Inowłodzu na stronie Państwowego Instytutu Geologicznego Oddział Świętokrzyski
  • Artykuł o Inowłodzu na turystyka.gazeta.pl. turystyka.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-02)].
  • Inowłódź, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 292 .
  • Archiwalne widoki i publikacje związane z miejscowością w bibliotece Polona
  • p
  • d
  • e
Gmina Inowłódz
  • Siedziba gminy: Inowłódz
Miasto
  • Inowłódz
Wsie
Osady
Integralne
części wsi
  • Borki
  • Brzustów-Kolonia
  • Gaszek
  • Górki
  • Gródki
  • Leśnictwo
  • Wzgórze

Herb gminy Inowłódz

  • p
  • d
  • e
Powiat tomaszowski
Miasta
Gminy miejskie
Gminy miejsko-wiejskie
  • Inowłódz
  • Ujazd
Gminy wiejskie
  • Będków
  • Budziszewice
  • Czerniewice
  • Lubochnia
  • Rokiciny
  • Rzeczyca
  • Tomaszów Mazowiecki
  • Żelechlinek

Herb powiatu tomaszowskiego

  • p
  • d
  • e
Powiat rawski (1816–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Biała Rawska (191?–25)
  • Biała Rawska (od 1973)
  • Boguszyce (18??–1954)
  • Budziszewice (do 1954)
  • Byliny (do 18??)
  • Cielądz (od 1973)
  • Czerniewice
  • Gortatowice (do 1954)
  • Góra (do 1954)
  • Inowłódz (od 1924)
  • Lubania (do 1954)
  • Lubochnia
  • Marianów (do 1954)
  • Niwna (1953–54)
  • Nowe Miasto nad Pilicą (od 1973)
  • Rawa Mazowiecka (od 1973)
  • Regnów (do 1954)
  • Rzeczyca
  • Sadkowice (od 1973)
  • Stara Wieś (do 1954)
  • Wałowice (do 1953)
  • Żelechlin (do 1953)
  • Żelechlinek (od 1953)
Gromady
(1954–72)
  • Babsk (1954–72)
  • Biała (1959–72)
  • Bieliny (1954–68)
  • Boguszyce (1954–72)
  • Budziszewice (1954–72)
  • Bukowiec (1954–57)
  • Chrząszczewek (1954–58)
  • Cielądz (1954–72)
  • Czerniewice (1954–72)
  • Dziurdzioły (1960–68)
  • Glinnik (1954–68)
  • Gortatowice (1954–72)
  • Inowłódz (1954–72)
  • Julianów (1954–61)
  • Kaleń (1954–72)
  • Kłopoczyn (1954–58)
  • Komorów (1954–59)
  • Królowa Wola (1954–57)
  • Krzemienica (1954–72)
  • Kurzeszyn (1954–72)
  • Lewin (1954–61)
  • Lubania (1954–72)
  • Lubochnia (1954–72)
  • Lubocz (1954–59)
  • Naropna (1954–59)
  • Niwna (1954–61)
  • Ossowice (1954–59)
  • Pobiedna (1954–72)
  • Podkonice Duże (1954–59)
  • Porady Górne (1954–58)
  • Rawa Mazowiecka (1959–72)
  • Regnów (1954–72)
  • Rosocha (1956–57)
  • Rzeczyca (1954–72)
  • Sacin (1954–56)
  • Sadkowice (1954–72)
  • Sadykierz (1954–68)
  • Stara Wieś (1954–72)
  • Tarnowska Wola (1954–58)
  • Teklin (1954–60)
  • Teodozjów (1954–58)
  • Węgrzynowice (1954–59)
  • Wielka Wola (1954–59)
  • Wilkowice (1954–68)
  • Wola Chojnata (1954–57)
  • Wólka Lesiewska (1954–58)
  • Żdżarki (1954–57)
  • Żdżary (1954–72)
  • Żelechlinek (1954–72)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).

Kontrola autorytatywna (miasteczko):