Tarczyn

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Tarczyn
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Tarczyn z lotu ptaka, (2006)
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

piaseczyński

Gmina

Tarczyn

Prawa miejskie

1353–1870, 2003

Burmistrz

Dorota Lisicka

Powierzchnia

5,23[1] km²

Wysokość

140 m n.p.m.

Populacja (2022)
• liczba ludności
• gęstość


4283[2]
779,9 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 22

Kod pocztowy

05-555

Tablice rejestracyjne

od 2003 WPI

Położenie na mapie gminy Tarczyn
Mapa konturowa gminy Tarczyn, w centrum znajduje się punkt z opisem „Tarczyn”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Tarczyn”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Tarczyn”
Położenie na mapie powiatu piaseczyńskiego
Mapa konturowa powiatu piaseczyńskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Tarczyn”
Ziemia51°58′49″N 20°50′01″E/51,980278 20,833611
TERC (TERYT)

1418064

SIMC

0009478

Hasło promocyjne: 1000
Urząd miejski
Juliana Stępkowskiego 17
05-555 Tarczyn
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa

Tarczynmiasto w województwie mazowieckim, w powiecie piaseczyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Tarczyn. Do 1954 siedziba wiejskiej gminy Komorniki. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego. Był miastem duchownym[3].

Przez miasto przepływa Tarczynka, niewielka rzeka dorzecza Wisły, lewy dopływ Jeziorki. Według danych z 31 grudnia 2012 miasto miało 4121 mieszkańców.

Miasto założone w 1353 roku[4]. Miasto kolegiaty św. Jana w Warszawie w drugiej połowie XVI wieku[5], w 1406 roku stanowiło uposażenie proboszcza kapituły warszawskiej[6], w drugiej połowie XVI wieku położone było w powiecie tarczyńskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego[7].

Demografia

  • Piramida wieku mieszkańców Tarczyna w 2014 roku[2].

Historia

Urząd Miejski w Tarczynie
Kościół św. Mikołaja w Tarczynie
Kościół nocą
Fontanna na rynku

Od XII do XIV w. był książęcą osadą targową i wsią parafialną oraz węzłem dróg południowego Mazowsza. Prawa miejskie uzyskał w 1353. W okresie konfederacji barskiej w okolicach działał oddział partyzancki Józefa Sawy Calińskiego. Podczas powstania styczniowego liczne potyczki, w wyniku represji w 1870 Tarczyn utracił prawa miejskie. W 1914 uruchomiono kolejkę wąskotorową łączącą Tarczyn z Grójcem i Warszawą. Na początku XX w. ośrodek ruchu ludowego, podczas II wojny światowej działalność oddziałów partyzanckich Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w grudniu roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1600 Żydów. 28 lutego 1941 zostali wywiezieni do getta w Warszawie, a stamtąd do obozu zagłady Treblinka II i tam zamordowani[8].

Po zakończeniu II wojny światowej odbudowano zniszczenia, w 1953 uruchomiono kolej normalnotorową do Skierniewic. W 1968 uruchomiono duże Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego, w tym okresie rozbudowano fabrykę urządzeń handlowych[9]. 1 stycznia 2003, po 134 latach Tarczyn odzyskał prawa miejskie. W tym samym roku odłączył się od powiatu grójeckiego i przyłączył do piaseczyńskiego.

Dane ogólne

W Tarczynie znajduje się kościół z XVI w., pw. św. Mikołaja, zbudowany w stylu gotyckim. Znajdowała się tu siedziba firmy „Perffetii van-melle” produkująca m.in. cukierki Mentos.

Z Tarczynem związana jest m.in. Irena Sendlerowa (1910–2008), mieszkanka tego miasta w latach międzywojennych, która podczas II wojny światowej uratowała z getta warszawskiego ok. 2500 dzieci żydowskich. I. Sendlerowa – odznaczona m.in. Orderem Orła Białego, medalem „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” i Orderem Uśmiechu. Była zgłoszoną polską kandydatką do Pokojowej Nagrody Nobla. W połowie 2007 władze samorządowe gminy Tarczyn przyznały I. Sendlerowej wyróżnienie Honorowy Obywatel Miasta Tarczyna.

Gmina Tarczyn to miejsce posiadające liczne atrakcje, np. wspomniany gotycki kościół pw. św. Mikołaja w Tarczynie, modrzewiowy kościółek z 1538 w Rembertowie, lasy Chojnowskiego Parku Krajobrazowego, unikalne ekosystemy Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, stadniny koni, bazę turystyczną oraz kursującą kolejkę wąskotorową z 1914 roku, która nadal przewozi turystów i jest najcenniejszym miejscowym zabytkiem techniki.

W latach 1997–2010 nagrywano tu serial Złotopolscy[potrzebny przypis].

Edukacja

  • Publiczne Liceum im. Ireny Sendlerowej w Tarczynie, ul. Księdza Czesława Oszkiela 1
  • Zespół Szkół im. Szarych Szeregów w Tarczynie, ul. Szarych Szeregów 8
  • Publiczna Szkoła Podstawowa im. Juliana Stępkowskiego w Tarczynie, ul. J. Stępkowskiego 11

Transport

Budynek stacji kolejowej w Tarczynie, która nie obsługuje obecnie pociągów pasażerskich
 Zobacz też: Tarczyn (stacja kolejowa).

Przez miasto przebiega trasa międzynarodowa E-77 i linia kolejowa nr 12 ŁukówSkierniewice. Na wschód od Tarczyna znajduje się stacja wąskotorowej Grójeckiej Kolei Dojazdowej.

Wspólnoty wyznaniowe

Zobacz też

Przypisy

  1. Dane Głównego Urzędu Statystycznego: ''Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.)'' [online] [dostęp 2009-10-01] .
  2. a b Tarczyn w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-10] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Polska XVI wieku, t. V Mazowsze, Warszawa 1895, s. 38.
  4. Stanisław Pazyra, Geneza i rozwój miast mazowieckich, Warszawa 1959, s. 112.
  5. Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1973, s. 95.
  6. Katalog zabytków sztuki w Polsce, tom X województwo warszawskie, zeszyt 5 powiat grójecki, pod redakcją Izabelli Galickiej i Hanny Sygietyńskiej, Warszawa 1971, s. 65.
  7. Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, [b. n. k.]
  8. Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part A, s. 452 .
  9. Tomasz Chludziński, Janusz Żmudziński "Mazowsze, mały przewodnik" Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1978 s. 249-250
  10. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-05] .

Bibliografia

  • Jerzy Golański: Z dziejów Tarczyna, ROK, Tarczyn, ISBN 83-908607-0-8.
  • Jerzy Golański: W dawnym Tarczynie, ATU, ISBN 83-915521-0-1.

Linki zewnętrzne

  • Tarczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 166 .
  • Urząd Miasta Tarczyn
  • Gmina Tarczyn
  • "Tacy byliśmy jeszcze wczoraj..." : ziemia tarczyńska na starej fotografii
  • p
  • d
  • e
Na prawach powiatu
Powiatowe
Gminne

  • p
  • d
  • e
Gmina Tarczyn
  • Siedziba gminy: Tarczyn
Wsie
Osady
Oficjalne cz. wsi
Nieoficjalne
części wsi
Miejsc. zniesione
  • Julianów
  • Popielarze

Herb gminy Tarczyn

  • p
  • d
  • e
Miasta
Gminy miejsko-wiejskie
  • Góra Kalwaria
  • Konstancin-Jeziorna
  • Piaseczno
  • Tarczyn
Gminy wiejskie
  • Lesznowola
  • Prażmów

Herb powiatu piaseczyńskiego

  • p
  • d
  • e
Powiat grójecki (1867–1975)
Przynależność wojewódzka
  • gubernia warszawska (1867–1915)
  • woj. warszawskie (II RP) (1919–39)
  • woj. warszawskie (1945–75)
Miasta
Osiedla (1954–72)
  • Tarczyn (od 1959)
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Belsk (Duży)
  • Błędów
  • Borowe (do 1954)
  • Chynów (od 1973)
  • Czersk ( 1879–1952)
  • Dańków (do 1874)
  • Drwalew ( 1879–1954)
  • Goszczyn (od 1973)
  • Góra Kalwaria (1883–1919)
  • Grójec (od 1973)
  • Jasieniec
  • Jazgarzew ( 1879–1952 )
  • Kąty ( 1879–1952 )
  • Kobylin (do 1954)
  • Komorniki (do 1954)
  • Konary ( 1879–1954)
  • Konie (do 1954)
  • Lechanice ( 1879–1954)
  • Lipie (do 1954)
  • Mogielnica (1870–1919)
  • Mogielnica (od 1973)
  • Nowa Wieś ( 1879–1954)
  • Pniewy (od 1973)
  • Promna (do 1954)
  • Rososz (1952–54)
  • Rykały (do 1954)
  • Tarczyn (od 1973)
  • Warka (od 1973)
  • Wągrodno ( 1879–1952)
Gromady (1954–72)
  • Belsk Duży (1954–72)
  • Bikówek (1954–58)
  • Błędów (1954–72)
  • Boglewice (1954–59)
  • Borowe (1954–61)
  • Broniszew (1954–55 )
  • Brzostowiec (1954–61)
  • Budki Petrykowskie (1954–61)
  • Budziszynek (1954–59)
  • Chynów (1954–72)
  • Czersk (1954–57)
  • Dańków (1954–59)
  • Długowola (1954–59)
  • Drwalew (1954–72)
  • Dylew (1954–59)
  • Gołosze (1954–59)
  • Goszczyn (1954–72)
  • Grzegorzewice Nowe (1954–59)
  • Grzędy (1954–57)
  • Jasieniec (1958–72)
  • Jeziórka (1954–58)
  • Klonowa Wola (1954–72)
  • Kobylin (1954–72)
  • Kociszew (1954–59)
  • Konary (1954–61)
  • Kopana (1954–61)
  • Lesznowola (1954–72)
  • Lewiczyn (1954–68)
  • Lipie (1954–72)
  • Łychów (1954–68)
  • Michałowice (1954–61)
  • Michałów Górny (1954–59)
  • Michrów (1954–59)
  • Miedzechów (1954–59)
  • Mogielnica (1960–72)
  • Murowanka (1954–72)
  • Pnie (1954–55 )
  • Pniewy (1954–72)
  • Prace Małe (1954–59)
  • Promna (1954–55 )
  • Przybyszew (1954–55 )
  • Rososz (1954–72)
  • Rykały (1954–55 )
  • Skurów (1954–58)
  • Suchostruga (1954–59)
  • Świdno (1961–72)
  • Tarczyn (1954–72)
  • Watraszew (1954–61)
  • Wilczoruda (1954–59)
  • Wilków (1954–72)
  • Wólka Łęczeszycka (1954–59)
  • Wrociszew (1954–72)
  • Zalesie (1954–57)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).