Białaczów

Białaczów
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Rynek i ratusz w Białaczowie
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

opoczyński

Gmina

Białaczów

Prawa miejskie

1456–1674, 1787–1870, od 2024

Burmistrz

Barbara Goworek

Powierzchnia

21,9214[1] km²

Populacja (2021)
• liczba ludności
• gęstość


1068[2]
48,7 os./km²

Strefa numeracyjna

44

Kod pocztowy

26-307[3]

Tablice rejestracyjne

EOP

Położenie na mapie gminy Białaczów
Mapa konturowa gminy Białaczów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Białaczów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Białaczów”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Białaczów”
Położenie na mapie powiatu opoczyńskiego
Mapa konturowa powiatu opoczyńskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Białaczów”
Ziemia51°17′52″N 20°17′48″E/51,297778 20,296667
TERC (TERYT)

1007014[4]

SIMC

0536350[4]

Urząd miejski
ul. Piotrkowska 12
26-307 Białaczów
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
BIP
Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Białaczów
Rynek w Białaczowie (Plac Wolności)
Klasycystyczny pałac Małachowskich
Pałac przed 1925

Białaczów – miasto w Polsce, położone w województwie łódzkim, w powiecie opoczyńskim, w gminie Białaczów, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Białaczów[5][4] oraz rzymskokatolickiej parafii św. Jana Chrzciciela[6]. W pobliżu miejscowości znajduje się rezerwat leśny Białaczów.

Uzyskał lokację miejską w 1456 roku, zdegradowany około 1674 roku, ponownie otrzymał prawa miejskie w 1787 roku[7][8]. Był miastem prywatnym Królestwa Kongresowego, położony w 1827 roku w powiecie koneckim, w obwodzie opoczyńskim województwa sandomierskiego[9]. Został ponownie pozbawiony praw miejskich 13 stycznia 1870 i włączony do gminy Białaczów w powiecie opoczyńskim[10]. W latach 1867–1954 siedziba wiejskiej gminy Białaczów, 1954–1972 gromady Białaczów[11], a od 1973 reaktywowanej gminy Białaczów[12]. W latach 1975–1998 należał administracyjnie do województwa piotrkowskiego. 1 stycznia 2024 odzyskał status miasta[1].

Integralne części miasta Białaczów[5][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0536367 Kowalów część miasta
0536373 Stanisławów część miasta
0536380 Wygnanów część miasta

Historia

W XIII wieku miejscowość była własnością Odrowążów i Białaczowskich, w XVIII wieku (od około 1727) i XIX wieku – Małachowskich.

W roku 1827[13] spisano w Białaczowie 81 domów i 651 mieszkańców. W 1858 roku Białaczów posiadał 77 domów i 900 mieszkańców. W roku 1880 było tu już 94 domów, 1180 mieszkańców. Natomiast Białaczów folwark miał 2590 mórg obszaru, w tym do osady i włościan należało 924 mórg. Parafia Białaczów w dekanacie opoczyńskim liczyła 3981 dusz.

Stanisław Małachowski nadał wolność osobistą ludności wiejskiej, zbudował zakłady przemysłowe w Petrykozach, Rudzie i Parczowie, pałac oraz ratusz dla miejskiej władzy. Zmiana właściciela dóbr białaczowskich miała miejsce w 1888 roku, kiedy w spadku przejął je Ludwik Broel-Plater, jego syn Zygmunt wybudował cegielnię i tartak w Petrykozach. Po I wojnie światowej uregulowane zostały serwituty i przeprowadzona została parcelacja majątków w Parczowie, Petrykozach i Żelazowicach. W roku 1945 majątek białaczowskich został przejęty na rzecz Skarbu Państwa na podstawie dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. Rodzina Platerów została zmuszona do opuszczenia swej siedziby.

Prawa miejskie otrzymał Białaczów w 1456, potwierdzono je w 1787. Od 1795 miejscowość znalazła się w zaborze austriackim, następnie od 1809 w Księstwie Warszawskim, a od 1815 w Królestwie Polskim. W 1787 ówczesny właściciel miasta, Stanisław Małachowski, nadał mu herb przedstawiający w błękitnej tarczy herbowej splecione inicjały majuskułowe „S” i „M” barwy złotej[14].

W roku 1870[15] miejscowość utraciła prawa miejskie.

14 lipca 2011 Białaczów ucierpiał w wyniku burzy, której towarzyszył szkwał. Około 260 zabudowań w gminie uległo zniszczeniu lub uszkodzeniu[16][17][18].

Zabytki

  • Kościół parafialny, pierwszy raz wybudowany w XIII w., odbudowany po pożarze roku w 1511, rozbudowany w latach 1694–1696, a następnie przebudowany w latach 1870 i 1932.
  • Klasycystyczny ratusz z 1797.
  • Klasycystyczny zespół pałacowy wybudowany w latach 1797–1800 przez Stanisława Małachowskiego. Złożony z budynku głównego, połączonych z nim ćwierćkolistych galerii, oficyny, dwóch pawilonów i parku. W parku pseudośredniowieczne ruiny i oranżeria projektu Franciszka Marii Lanciego. W parku rośnie wiele ciekawych okazów drzew, m.in. tulipanowce. Obecnie obiekt jest siedzibą miejscowego domu pomocy społecznej. W latach 80. budynki pałacowe przeszły gruntowny remont (co jest zasługą ówczesnej dyrektor – mgr Walerii Barbary Budzyńskiej) i odzyskały dawną świetność.
  • Budynki folwarczne i gorzelnia z przełomu XVIII i XIX wieku.
  • Zajazd z początku XIX wieku.
  • Domy w rynku z przełomu XVIII i XIX wieku.

Urodzeni

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Białaczowie.

Przypisy

  1. a b Dz.U. 2023 poz. 1472.
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 24 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
  4. a b c d TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  5. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09]. 
  6. Opis parafii na stronie diecezji
  7. Najgrakowski, M. (2009). Miasta Polski do początku XXI wieku: podstawowe informacje o datach założenia i likwidacji. Dokumentacja geograficzna.
  8. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s.18-19.
  9. Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 17.
  10. Postanowienie z 24 października (5 listopada) 1869, ogłoszone 1 (13 stycznia) 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, str. 419)
  11. Uchwała Nr 13g/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 29 września 1954 r. w sprawie podziału na gromady powiatu opoczyńskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 20 grudnia 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 29 września 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 31 grudnia 1954 r., Nr. 15, Poz. 104)
  12. chwała Nr XVII/79/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 8 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie kieleckim (Dz. Urz. WRN w Kielcach z 1972 r. Nr 26, poz. 173)
  13. Białaczów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 180 .
  14. Rada Gminy Białaczów: Uchwała Nr XVII / 111/2008 Rady Gminy w Białaczowie z dnia 27 sierpnia 2008 roku w sprawie zatwierdzenia „Planu Odnowy Miejscowości Białaczów”. [dostęp 2011-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-01)].
  15. Postanowienie z 24 października (5 listopada) 1869, ogłoszone 1 (13 stycznia) 1870 (Dziennik Praw, rok 1869, tom 69, nr 239, s. 419).
  16. Potężna wichura i burza pod Opocznem: 320 uszkodzonych budynków. mmlodz.pl > Artykuły > Spoza miasta [on-line], 2011-07-14. [dostęp 2013-11-02].
  17. Agnieszka Wyderka: Pół tysiąca strażaków usuwa skutki burz w Łódzkiem i Mazowieckiem. rmf24.pl > Fakty > Polska [on-line], 2011-07-15. [dostęp 2013-11-02].
  18. po. PAP: Straż pożarna: Gwałtowne burze uszkodziły 1121 budynków. newsweek.pl > Polska [on-line], 2011-07-16. [dostęp 2013-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-04)].

Bibliografia

  • Ryszard Garus, Wojciech Pasek: Ziemia konecka: przewodnik turystyczny. Kielce: Agencja „JP”, 2000, s. 120. ISBN 83-86953-66-7.
  • Praca zbiorowa: Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 1046. ISBN 83-01-12677-9.

Linki zewnętrzne

  • Pałac w Białaczowie na stronie Zamki i pałace województwa łódzkiego
  • Zamek w Białaczowie na stronie Zamki i pałace województwa łódzkiego
  • Strona Elektronicznej Kroniki Gminy Białaczów
  • Polska. Dawne miasta królewskie. Białaczów – artykuł Wojciecha Jaskuły
  • Białaczów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 180 .
  • p
  • d
  • e
Gmina Białaczów
  • Siedziba gminy: Białaczów
Miasto
  • Białaczów
Wsie
Integralne
części wsi
  • Barańcówka
  • Brzeziny
  • Dzielna
  • Górki
  • Ilińsko
  • Kliny
  • Kowalów
  • Kowalszczyzna
  • Ludwików
  • Łuby
  • Małachów
  • Miedzna Drewniana-Kolonia
  • Na Górach
  • Na Podłężu
  • Oska
  • Parczów-Kopalnia
  • Petrykozy-Cegielnia
  • Petrykozy-Tartak
  • Piaski
  • Płaczków
  • Pod Górkami
  • Podlas
  • Stanisławów
  • Stara Wieś
  • Stare Pole
  • Trzebany
  • Wąglany-Kolonia
  • Wygnanów
  • Żelazowice-Kolonia

  • p
  • d
  • e
Miasta
Gminy miejsko-wiejskie
  • Białaczów
  • Drzewica
  • Opoczno
  • Żarnów
Gminy wiejskie
  • Mniszków
  • Paradyż
  • Poświętne
  • Sławno

Herb powiatu opoczyńskiego

  • p
  • d
  • e
Powiat opoczyński (1867–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Aleksandrów (od 1973)
  • Białaczów
  • Białobrzegi (od 1973)
  • Drzewica (od 1870)
  • Goździków (1870–1954)
  • Janków (do 1954)
  • Klwów (1870–1954)
  • Krzczonów (do 1954)
  • Kuniczki (do 1954)
  • Machory (do 1954)
  • Mniszków (od 1973)
  • Niewierszyn (do 1954)
  • Odrzywół (od 1973)
  • Opoczno
  • Ossa (do 1954)
  • Owczary (do 1954)
  • Paradyż (od 1973)
  • Poświętne (od 1973)
  • Przysucha (do 1954)
  • Radonia (do 1954)
  • Radzice (do 1870)
  • Rusinów (do 1954)
  • Skrzyńsko (do 1954)
  • Sławno (od 1973)
  • Smogorzów (do 1870)
  • Studzianna (do 1954)
  • Stużno (do 1954)
  • Sulgostów (do 1870)
  • Sworzyce (do 1927 )
  • Topolice (1870–1954)
  • Trojanowice (do 1870)
  • Unewel (do 1954)
  • Wielka Wola (do 1954)
  • Zajączków (do 1954)
  • Żarnów (od 1973)
Gromady
(1954–72)
  • Aleksandrów (1954–72)
  • Białaczów (1954–72)
  • Białobrzegi (1954–72)
  • Bieliny (1954–55 )
  • Błogie Szlacheckie (1954–72)
  • Bronów (1954–58)
  • Brudzewice (1954–59)
  • Brzustów (1954–72)
  • Bukowiec I (Bukowiec Opoczyński) (1954–72)
  • Bukowiec II (Bukowiec nad Pilicą) (1954–72)
  • Dąbrowa I (1954–59)
  • Dąbrowa II (Dąbrowa nad Czarną) (1954–72)
  • Dęba (1954–59)
  • Dłużniewice (1954–59)
  • Domaszno (1954–55 → i ← 1956–59)
  • Drzewica (1954–72)
  • Gawrony (1954–68)
  • Gielniów (1954–55 )
  • Gliniec (1954–55 )
  • Goździków (1954–55 )
  • Jelnia (1954–61)
  • Kamienna Wola (1954–72)
  • Kamień (1954–59)
  • Karwice (1954–59)
  • Klwów (1954–61 )
  • Kozenin (1954–59)
  • Kozłowiec (1954–55 )
  • Kraszków (1954–72)
  • Kraśnica (1954–72)
  • Libiszów (1954–68)
  • Machory (1954–61)
  • Marcinków (1954–72)
  • Miedzna Drewniana (1954–59)
  • Mniszków (1954–72)
  • Myślakowice (1959–72)
  • Nieznamierowice (1954–55 )
  • Odrzywół (1954–72)
  • Ogonowice (1954–61)
  • Opoczno (1961–72)
  • Ossa (1954–59)
  • Paradyż (1954–72)
  • Petrykozy (1954–72)
  • Podklasztorze (1954–72)
  • Poświętne (1961–72)
  • Prymusowa Wola (1954–68)
  • Przystałowice (1954–55 )
  • Przysucha (1954–55 )
  • Psary (1954–59)
  • Radzice (1954–72)
  • Rozwady (1954–59)
  • Rożenek (1954–59)
  • Rusinów (1954–55 )
  • Ruszenice (1954–59)
  • Sady (1954–55 )
  • Siucice (1954–59)
  • Skórkowice (1954–72)
  • Skronina (1954–59)
  • Skrzynno (1954–55 )
  • Skrzyńsko (1954–55 )
  • Sławno (1954–72)
  • Smardzewice (1954–72)
  • Smogorzów (1954–55 )
  • Stawowice (1954–59)
  • Straszowa Wola (1954–72)
  • Studzianna (1954–61)
  • Sulgostów (1954–55 )
  • Szadkowice (1954–72)
  • Topolice (1954–59)
  • Twarda (1954–61)
  • Wola Załężna (1954–59)
  • Wójcin (1954–72)
  • Wygnanów (1954–59)
  • Żarnów (1954–72)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).

Kontrola autorytatywna (miasteczko):
  • VIAF: 150059277
  • LCCN: n00035174
  • J9U: 987007480120405171